Omdat dit de laatste hurksprong van het jaar is, gaan we met een nieuw persoon dit verhaal beleven!
Wil jij weten wat? Lees dan snel verder….
Leon vulde het inschrijvingsformulier in, om mee te gaan op wintersport. Als het doorgaat gaat hij samen met zijn klas naar Oostenrijk om daar te gaan snowboarden. Zodra hij klaar was met invullen, stapte hij op de fiets en ging naar school. Gelukkig had hij een dikke jas aangetrokken want het was best wel koud buiten. Eenmaal op school aangekomen leverde hij het formulier in bij zijn mentor.
Een week later hoorde hij tijdens het mentoruur dat hij mee mocht. Die middag fietste hij naar huis om zijn tas in te pakken. Dat weekend zou hij vertrekken naar Oostenrijk.
Weekend! Het was zover! Hij ging naar Oostenrijk. Hij pakte zijn tas en stapte op zijn fiets op weg naar de school waar de bus al stond te wachten. Eenmaal bij school aangekomen stapte hij in de bus. Hij zocht een mooi plekje bij het raam. Al snel volgden meer klasgenoten. Na ongeveer 15 minuten was iedereen in de bus, en hadden de docenten de namenlijst gecontroleerd en vertrokken ze naar Oostenrijk.
Na een half uurtje draaide de bus de snelweg op. Hier haalde vele personenauto’s hen in. Dit kan weleens een zeer lange reis worden dacht Leon. Op het moment dat hij dat dacht, raakte de bus in een slip! De buschauffeur probeerde met alle macht de bus nog in de juiste richting te sturen, helaas lukte dit niet en de bus begon te kantelen. Iedereen begon te gillen terwijl ze het wegdek dichterbij zagen komen. Met een klap raakte de bus het wegdek en het glas van de ramen brak. De bus schoof door over het wegdek zo door de vangrail heen. Vervolgens zagen ze de brede sloot dichterbij komen, langzaam gleed de bus naar het randje. Even bleef de bus balanceren op het randje om vervolgens toch door te glijden de sloot in.
Leon was een van de weinigen die rustig bleef. Toen de bus tot stilstand kwam begon hij direct te handelen. Hij greep zijn mobiel en belde 112. Vervolgens probeerde hij de mensen in de bus rustig te krijgen. Hij zat al jaren bij de reddingsbrigade en had allerlei ongevallen geoefend in het zwembad. Ook auto te water. Direct kwam alles boven. Voorzichtig begon hij zich door de bus te bewegen, terwijl het water via de kapotte ramen naar binnen stroomde. Voor in de bus was het angstvallig rustig, terwijl achterin een paar meiden behoorlijk stonden te gillen. Leon gaf een schreeuw naar achter en beval de meiden om rustiger te worden en met hem naar voren te klimmen om de mensen voorin te helpen. Om zich heen zag hij veel mensen met fikse hoofdwonden en schaaf wonden. Twee docenten die mee waren om te begeleiden waren begonnen met kijken wie er bij bewust zijn waren. Leon begon met hetzelfde. Hij knielde neer bij een meisje dat met haar hoofd tegen de stoelleuning van de stoel voor haar lag. Ze was buiten bewustzijn, maar ademde wel. Hij trok haar naar een droger stuk. Hij klom naar voren en onderweg controleerde hij hier en daar nog mensen en hielp ze naar een nog droog stuk van de bus te klimmen. Voorin gekomen ging hij naar de buschauffeur. Deze zat onderhand al tot zijn middel in het water. Vervolgens zag hij dat er een mogelijkheid was om de bus uit te komen. Hij zag dat de vooruit stuk was maar dat de voorbumper van de bus tegen de overkant van het slootje was aangekomen. Hierdoor konden ze met beleid door de voorkant van de bus eruit. Ondertussen begonnen mensen van de schrik te bekomen en de meesten klampten zich angstvallig vast aan een nu nog droge stoel. Leon overlegde met de docenten, ze zouden de leerlingen die konden lopen via de voorkant de bus uit helpen. Met zijn drieën gingen ze aan de slag om hen een vooreen zonder paniek naar buiten te krijgen.
Doordat de sloot niet heel breed was, helaas wel diep, kon de bus gelukkig niet veel verder weg zakken. Een voor een begonnen leerlingen, met hulp van Leon of een docent, de bus uit te komen. Ze klommen voorzichtig via de voorruit op de wal. Toen het wat rustiger was in de bus, kregen Leon en de docenten een overzicht van de gewonden. Vervolgens gingen ze de gewonden die niet konden lopen maar wel bij bewustzijn waren naar buiten te helpen. Als laatste lagen er nog zo een 8 mensen in de bus, waaronder de chauffeur. Terwijl ze de verwondingen inventariseerden begon de bus onverwacht toch nog verder weg te zakken. Via de kapotte ramen, en de onderhoek van de voorruit begon meer water naar binnen te lopen. De bumper begon van de wal naar beneden te glijden. ‘Snel, we moeten er zo snel mogelijk uit!’ riep Leon. Samen met de docenten en nog een paar leerlingen die onderhand hun paniek volledig onder controle hadden begonnen ze in tweetallen, soms in drietallen de ernstig gewonden er uit te halen. Behalve 3, zij leken ernstige nek en rugletsel te hebben, zaten bekneld en hun hele rechterkant (de kant van het kapotte raam) zat onder het bloed.
Ongemerkt ging de tijd voorbij. En toen ze bezig waren met de laatste te helpen, waar ze iets voor konden betekenen arriveerde professionele hulp. Zij namen het van Leon en de andere over. Ze begonnen met de laatste 3 er uit te halen. Eerst zekerde ze de bus en vervolgens gingen ze met knip tangen en dergelijke aan de slag. Een politieagent vroeg om een lijst van de inzittende, een van de docenten wist hem deze te brengen. Hierdoor bleek dat er nog een persoon miste. Een van de leerlingen, Jet, was niet uit de bus gekomen en was ook niet onder de personen die zich nog in de bus bevonden. Binnen no time kwam er extra hulp aan, zoals ambu’s en trauma heli’s. De laatste personen uit de bus werden er uit gehaald en ondertussen begon en groepje van de brandweer te zoeken in het water. Al snel kwam er extra hulp van brandweerduikers, hierdoor kon de bodem afgezocht worden. Leon had wel eens zoekslagen geoefend in het zwembad, maar dit was toch echt heel anders. Hoe die brandweerduikers te werk gingen. En eigenlijk vrij snel hadden ze Jet gevonden. Ze ademde niet meer, zoals verwacht, want ze had toch best lang onderwater gelegen. Direct zodra ze boven was begon het ambulance personeel met de verzorging, in dit geval reanimatie. Leon kon nu echt niks meer doen, het krioelde overal van de hulpverleners. Ondertussen arriveerde er zelfs mensen om te praten met iedereen die in de bus zat. Leon wist dat dit viel onder traumaverwerking en nazorg. Dit had hij geleerd bij de theorielessen van de reddingsbrigade.
Iedereen werd uiteindelijk naar het ziekenhuis gebracht. Daar waren de ouders van de leerlingen en familieleden van de buschauffeur en de docenten. Iedereen werd goed opgevangen. Helaas was Jet het overleden, ze had echt te lang onderwater gelegen, ze was volledig onderkoeld geweest en de reanimatie mocht niet baten. Leon zag haar ouders en zusje huilen, hij vond het hartverscheurend om te zien. Vervolgens zag hij zijn eigen ouders, hij liep naar hen toe en viel zijn moeder in de armen. Toen kwam alle spanning eruit, het hele verhaal, alle tranen.
Een paar weken na het ongeval kwam de hele groep nog bij elkaar, ze herdachten Jet, en spraken over wat ze hadden meegemaakt.