Lisa gaat voor het eerst strandwacht lopen, na enig uitleg mag Lisa meelopen met een looppatrouille.
Tijdens deze patrouille ziet Lisa in de verte iemand ondergaan die duidelijk hulp nodig heeft, Wil je weten hoe dit af gaat lopen…? Lees dan snel verder
Door een spleetje tussen de gordijnen kwamen langzaam de zonnestralen de kamer binnen. Ze schenen op het gezicht van Lisa, hierdoor begon ze langzaam wakker te worden. Toen zij eenmaal de moed had om op de klok te kijken zag ze dat het al 9:00 uur was. Helaas het was tijd om op te staan.
Ze klom langzaam haar bed uit, om vervolgens zich aan te sluiten bij het onbijt, haar ouders en broertje zaten beneden al te wachten. Toen zij met moeite drie broodjes weg had gewerkt, ging ze zich omkleden voor haar eerste dag op het strand.
Ze ging op weg. Haar fiets bepakt met een tas waarin reservekleding zat en een lunchpakketje. Gelukkig hoefde ze niet zo ver te fietsen om bij de reddingspost aan te komen, en het zonnetje scheen behoorlijk. Wat ze maar al te aangenaam vond. Eenmaal bij het duinpad aangekomen zette ze haar fiets in het fietsenrek en liep ze het pad af, het strand op. Enige meters later zag ze de reddingspost al staan. Ze liep er heen en ging naarbinnen. Ze stelde zich netjes aan iedereen voor, waarna ze werd doorverwezen naar de dameskleedkamers waar ze haar tas op kon bergen. Toen ze terugkwam in de algemene ruimte kreeg ze van een van de ervaren strandwachten een introductiepraatje met wat er van haar verwacht zou worden deze dag. Ze zou de hele dag meelopen met Mark.
Nadat zij zichzelf in brigadekleding had gehesen kreeg ze uitleg over de looppatrouille en wat dit inhield, als je meeloopt met dit soort patrouilles dan moet je namelijk op een aantal dingen letten. Je moest je ogen o.a op kuilen gericht hebben want die kunnen nog wel eens te diep worden. Ook kan het voorkomen dat kinderen huilend alleen lopen, dit kan wel eens betekenen dat ze dan hun ouders kwijt zijn. Tot slot kreeg zij als laatste aanwijzing mee dat ze natuurlijk ook op de zee moet letten en dat ze geen schelpjes mocht zoeken. Dit hield in dat ze dus om zich heen moet kijken en niet naar de grond.
Mark wilde Lisa meenemen voor haar eerste patrouille, vol trots ging ze samen met Mark en een 3de strandwacht mee het strand op. Na enige tijd zag Lisa in de verte een persoon in het water zwaaien. Dit meldde ze direct aan Mark die hierop actie ondernam. De man die aan het zwaaien was ging steeds verder uit de kust en steeds vaker kopje onder. Terwijl ze er naar toe rende en Mark geregeld had dat er een auto kwam met een reddingshaspel en extra assistentie, legde Mark aan Lisa uit dat de man in een muistroom terecht gekomen was. Dit is een stroming tussen twee zandbanken in die naar zee gaat. Deze stroming is zo sterk dat het heel moeilijk is om terug te komen richting de kust. Mark gaf Lisa de instructies om met de rescue-can naar de man toe te zwemmen en dan met de stroming mee, dus verder naar zee, te zwemmen. Ze zou merken dat ze op een gegeven moment evenwijdig aan de kust zou gaan drijven, of niet langer meer verder de zee op zou drijven. Op dat moment kon ze gaan proberen om via de zandbank terug te komen. Er was assistentie onderweg en er zou straks iemand naar haar toe gezwommen komen die aan een lijn vast zat. Het belangrijkste was dat zij met de man bleef drijven. Onmiddelijk na de uitleg van Mark ging Lisa het water in. Snel zwom ze naar de man toe en stak hem de rescue-can toe. Samen vormde ze een drijvend eiland. Vanuit het water zag Lisa dat de auto langs de waterlijn stond en dat er een haspel uitgetild werd.
Snel daarna werd er een lijn van redders opgesteld achter de haspel en had de eerste het tuigje van de haspel om. Vervolgens zag ze dat de eerste zwemmer te water ging. Snel volgenden de andere redders afwisselend aan elke kant van de lijn. De ene redder stond dus links van de lijn en de andere rechts en zo afwisselend de hele lijn lang. Een paar minuten later was de eerste zwemmer bij haar aangekomen. Lisa had in de tussentijd een gesprek met de man gevoerd, en ze wist nu dat hij op vakantie was en dat hij 23 jaar was, dat hij eigenlijk alleen maar moe was en nog een paar dingen en dat hij vooral heel blij was dat zij hem was komen helpen. Toen de eeste lijn zwemmer bij haar kwam legde de zwemmer uit dat hij haar ging vastpakken en dat ze dan samen naar de kant getrokken zouden worden. Lisa draaide haar rug naar de eerste lijn zwemmer toe zodat deze haar vast kon pakken. Snel daarna werd het signaal contact gegeven door de tweede lijn zwemmer en merkte Lisa dat ze naar de kant getrokken werden. Sneller dan dat ze verwacht had waren ze terug in ondiep water en konden ze staan.
Daar kwamen andere redders aangerend om de man en haar uit het water te helpen. Lisa had niks en was niet echt moe, dat antwoordde ze ook naar de commandant redding toen hij haar daar naar vroeg. Dus zij kon gewoon lopen. De man werd echter ondersteunend uit het water gehaald en in de werkcirkel, een cirkel van omstanders en redders die een werkruimte voor redders vrijhouden, neer gezet. Hier kreeg hij een foliedeken om, om warm te blijven. Vervolgens was het wachten op de ambulance. Deze was al snel ter plaatse en de man werd meegenomen voor controle, want hij had mogelijk toch wel wat water binnen kregen toen hij een paar keer kopje onder was gegaan. Daarna werd de redding afgerond en ging iedereen terug naar de reddingspost.
Lisa kreeg toen eerst een kop thee in haar handen geduwt en daarna moest ze samen met de andere redders bij elkaar komen. Ze gingen evalueren. Met z’n alle namen ze de redding door zodat iedereen een beeld kreeg bij de redding, vervolgens mocht iedereen zijn zegje doen over de redding en praatte ze over wat ieders persoonlijke leermoment was. De evaluatie werd afgerond met een bedankje van de commandant redding naar de redders en een compliment voor het goede handelen.
De rest van de dag gebeurde er verder geen bijzondere dingen meer, Lisa liep samen met Mark nog wel een paar looppatrouilles. Tijdens die patrouilles praatte ze nog veel over wat er gebeurd was.
Die avond ging Lisa, trots als een pauw, naar huis en enthousiast vertelde ze aan haar ouders en broertje wat ze die dag had meegemaakt. Ze wist het zeker, ze ging morgen weer strandwachtlopen, en de dag daarna ook en de dag daarna.